Η υπερηφάνεια μητέρα της αθεΐας

Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπορούν να αντιληφθούν απλές έννοιες. Πραγματικά πολύ λυπηρό όχι όμως και απογοητευτικό αφού ο καλός Θεός μας μπορεί να μαλακώσει και την ποιο σκληρή καρδιά και να φωτίσει και τον ποιο σκοτισμένο νου που μπορεί να υπάρξει.

Θέλω να επαναλάβω πως δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση σκοπό μου η μείωση της προσωπικότητας κανενός ανθρώπου. Σέβομαι τον άνθρωπο αφού κάθε ένας μας είναι μια μικρή εικόνα Του Θεού με τα δικά της χαρακτηριστικά. Μια εικόνα που έχει προικιστεί με πολλές αρετές αλλά που φαίνεται και παράλληλα να κουβαλάει και πολλές αδυναμίες πάνω της.

Όπως ξανά είπαμε, τελικά αυτός που μπορεί να μας αδικήσει περισσότερο από κάθε τι σε αυτή τη πρόσκαιρη ζωή δεν είναι κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο εαυτός μας όσο παράξενο και να μας φαίνεται, ίσως αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς μας και συγκεκριμένα αναφέρομαι σε κάποια χαρακτηριστικά της ψυχής μας.

Το μεγαλύτερο κατά κοινή ομολογία είναι η υπερηφάνεια, η οποία καταστρέφει στην κυριολεξία τον άνθρωπο. Βέβαια θα μου πείτε, ποιος είσαι εσύ που κάθεσαι και ασχολείσαι με τέτοια θέματα και πολύ δίκιο θα έχετε, αλλά πες από ενδιαφέρον πες από αγάπη σε όλα τα πλάσματα Του Θεού, θα ήθελα να καταθέσω τη γνώμη μου.

Είναι πραγματικά παράλογο το πραγματικό γεγονός και ιδιαίτερα στις μέρες μας, το ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν με ιδανικό αυτό το πάθος, την υπερηφάνεια δηλαδή. Το βλέπεις αυτό σε όλους, από τους μικρότερους έως τους μεγαλύτερους και μάλιστα συνήθως όσο ποιο μεγάλος είναι κανείς, τόσο μεγαλύτερο το κακό. Συμβάλουν φυσικά και τα γήινα, τα οποία μας δίνουν μια αίσθηση ασφάλειας, δύναμης και υπεροχής έναντι των άλλων. Το βλέπεις στις πράξεις μας, στο λόγο, στην κίνηση του σώματος ακόμα και στις σκέψεις. Παντού έχει κατά τρυπώσει αυτή η αρρώστια που έχει και αυτή όμως όπως σχεδόν όλες τα φάρμακα, τον τρόπο για την ίαση της.

Σε καμιά περίπτωση δεν αποστρέφομαι τον άνθρωπο, αλλά αυτό το γνώρισμα που φέρει. Ο υπερήφανος άνθρωπος είναι και αυτός ένας άνθρωπος που κουβαλάει μαζί με τα όμορφα χαρακτηριστικά και τις ατέλειες του. Δυστυχώς όμως αυτή η ατέλεια, όπως χαρακτηρίζετε και από μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας, είναι η κεφαλή κάθε άλλης ψυχικής ασθένειας και φυσικά η μεγαλύτερη από όλες. Προκαλεί τον θάνατο σε ψυχή και σώμα και η θεραπεία της είναι ίσως και η ποιο δύσκολη από όλες, όχι όμως ακατόρθωτη για κανένα.

Ο υπερήφανος άνθρωπος δεν υπολογίζει τον άλλο, θεωρεί ότι πάντα είναι έστω και λίγο καλύτερος από κάποιους άλλους. Στηρίζετε στην δύναμη του αγνοώντας ότι κάθε τι καλό που έχει είναι δώρα της Θείας χάριτος. Ελπίζει στην ύλη στηρίζοντας εκεί πολλές από τις ελπίδες του, οι οποίες λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία με τον υλικό κόσμο. Πραγματικά πολύ λυπηρό και αυτό, αφού αντί να επικρατεί το πνεύμα επικρατεί η ύλη, αντί να ανυψώνετε η ψυχή αφού μόνο αυτή έχει αξία τελικά, καταντροπιάζετε μπροστά στα του κόσμου.

Στην περίπτωση των ανθρώπων που δεν πιστεύουν και πολύ στο Θεό ή και δεν τον δέχονται καν, η υπερηφάνεια κάνει πολύ αισθητή την παρουσία της. Το παρατηρείς και εδώ στο λόγο και στην κίνηση των σκέψεων. Λόγια με τα οποία αρέσκονται να ρίχνουν τις προσωπικότητες των πιστών όσο ποιο χαμηλά γίνετε για αυτούς και με τα οποία οι ίδιοι περνούν σε άλλες καταστάσεις, σε άλλα πατώματα, απέναντι όχθες και δεν ξέρω και εγώ που αλλού μπορεί να πάει κανείς με το λογισμό του.

Το παρατηρείς στο τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζουν έναν πιστό άνθρωπο ακόμα και στην διάθεση που τους προκαλεί η συναναστροφή μαζί τους. Διάθεση απαξίωσης, διάθεση απομάκρυνσης με το φόβο μη και παρασυρθούν και πέσουν και οι ίδιοι όπως μαρτυρούν στον "βούρκο", διάθεση ακόμα και ευφορίας αφού είναι πλέον όλα πολύ μικρά και αστεία γι αυτούς. Φοβούνται μια πτώση που τελικά όπως είπαμε είναι από τις ποιο δύσκολες που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος αφού αυτή η πτώση ουσιαστικά αντιπροσωπεύει την πτώση του ίδιου μας του εαυτού μπροστά στον κόσμο, μπροστά στους συνανθρώπους μας, μπροστά στον ίδιο τον Θεό.

Ένα από τα χαρακτηριστικά ενός άθεου είναι ότι τελικά δεν μπορεί να δεχτεί τίποτα, ή μάλλον δεν χωράει τίποτα μέσα του αφού η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, έχει καταλάβει το 99,9% της ψυχής του. Όσα και να γνωρίσει, όσα και να μάθει για Τον Θεό πάντα όλα θα τα βλέπει μέσα από το μικροσκόπιο της προκατάληψης και ΟΧΙ της έρευνας, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την στάση τους.

Μάλιστα φτάνουν και στο σημείο να υποστηρίζουν πως στην Ορθοδοξία η έρευνα απαγορεύετε !!! πράγμα παντελώς λανθασμένο, αφού στην Ορθοδοξία, η οποία είναι και η μόνη οδός προς την αλήθεια, η έρευνα επιβάλετε και προωθείται. Η έρευνα παντός τύπου καθώς και η γνώση είναι εργαλεία που πάντα μας βοηθούσαν και μας βοηθούν και σήμερα να βλέπουμε τη πραγματικότητα και να δοξάζουμε καθημερινά το Θεό για τα μεγαλεία Του αλλά όπως αναφέραμε όταν αυτή δεν γίνετε με το σωστό τρόπο, με αγνή διάθεση και καλή προαίρεση, μόνο σε πλάνη μπορεί να οδηγήσει.

Προσπαθεί λοιπόν με μια παιδική μανία να εξηγήσει όλο τον κόσμο με τη γνώση που έχει λάβει από τον κόσμο, αγνοώντας συστηματικά την Θεία Χάρη η οποία δίνετε μόνο από το Θεό σε ανθρώπους που μπορούν να τη δεχτούν, που έχουν κάνει τη κατάλληλη εργασία στον εαυτό τους και έχουν προετοιμάσει σωστά το έδαφος της ψυχής τους.

Ψάχνει όπως υποστηρίζουν περιστατικά και απαιτούν τρανταχτές αποδείξεις παρουσίας Του Θεού, όπως π.χ. εμφανίσεις Θείων προσώπων, ιάσεις ανίατων ασθενειών με υπερφυσικό τρόπο που MONO ο Θεός μας θα μπορούσε να κάνει και σε αφήνουν να αναρωτιέσαι και να αμφιβάλλεις ταυτόχρονα εάν συνέβαιναν όλα αυτά μπροστά τους, τι αποτέλεσμα θα υπήρχε με αυτή τη νοοτροπία του “δεν δέχομαι τίποτα, τα γνωρίζω όλα”.

Ίσως θα προσπαθούσαν να τα εξηγήσουν και αυτά με κάποιο τρόπο, ποιος ξέρει …

και εάν δεν γινόταν αφού θα ήταν βέβαια υπερφυσικά, ποιος νους μπορεί να φανταστεί τι απαντήσεις θα έδιναν.

1. Δεν υπάρχει η απαιτούμενη τεχνολογία ;;

2. Δεν υπάρχει η απαιτούμενη εξειδίκευση στην επιστήμη.

3. Όλα μπορούν να εξηγηθούν με τη λογική … ποιος ξέρει τι;; ... και μάλιστα πόσο μεγάλη είναι αυτή η λίστα ώστε να αποφύγουμε την αλήθεια.

Σίγουρα όμως κάτι θα έπρεπε να ειπωθεί γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να παραδεχτούν κάτι που θα τους ρίξει τόσο διανοητικά χαμηλά όσο είναι οι άνθρωποι που βλέπουν με τα μάτια της ψυχής και όχι μόνο το Θεό και φυσικά πιστεύουν σε αυτόν. Ίσως να υπάρχει και ο φόβος ότι θα χάσουν πολύ από το γόητρο και το μυστήριο που κρύβει αυτή η άρνηση και θα εμπαίζονται και αυτοί από τους άλλους ανθρώπους, όπως οι ίδιοι κάνουν.

Φυσικά όμως όλα αυτά που ζητάνε, όλες οι τρανταχτές αποδείξεις, τα μεγάλα “επιχειρήματα”, οι εμφανίσεις θείων προσώπων κλπ. υπάρχουν και πάντα υπήρχαν και αυτό δείχνει καθαρά ότι «από αλλού στάζει …» και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο η περιέργεια για το τι θέλουν αλλά και αν το έβρισκαν πάλι πως θα το αντιμετώπιζαν. Δημιουργείται έτσι ένα κύκλος που από εκεί που σε παίρνει εκεί σε πάει, πουθενά δηλαδή, αφού η τακτική είναι πάντα η ίδια και ο φόβος μην πέσουμε στις “λάσπες” ή “στο βούρκο” και δεν ξέρω τι άλλο, υπάρχει πάντα. Έτσι βαπτίζετε η πραγματικότητα σήμερα …

Θεωρεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων ότι ο πιστός επαναλαμβάνετε συνεχώς, ότι είναι γραφικός και κουραστικός αφού όλοι λένε και ξανά λένε τις ίδιες ιστορίες αντιγράφοντας ο ένας τον άλλο.

Με αυτό τον τρόπο σε αφήνουν και πάλι με την απορία να σκέφτεσαι πολλά όπως λ.χ. για ποιο λόγο θα έπρεπε κάθε σωστός πιστός να έχει διαφορετική γνώμη για το Θεό από κάποιον άλλο (κάπως παράλογο θα ήταν), γιατί η αλήθεια αφού είναι μία και μοναδική να αλλάζει με τον καιρό και για ποιο λόγο οι ίδιοι προωθούν την αντιγραφή αφού τόσο πολύ την αποστρέφονται.

Θέλω να επαναλάβω και σε αυτό το σημείο πως δεν αποτελεί επιδίωξη μου η μείωση κανενός ανθρώπου αλλά η εμφάνιση όσο το δυνατό καλύτερα της πραγματικότητας έστω και με τις περιορισμένες μου γνώσεις. Μέσα από αυτό λογικό είναι κάποιοι να προβληματίζονται αφού δεν συμφωνώ με τα πιστεύω τους. Λογικό, το καταλαβαίνω απόλυτα.

Συνεχίζω λοιπόν λέγοντας, πως αποτέλεσμα όλης αυτή της διάθεσης και της κρίσης από την πλευρά τέτοιων ανθρώπων είναι να θεωρούν τους εαυτούς τους, τους “έξυπνους” της παρέας με το να ανταλλάσσουν και επαίνους μεταξύ τους, αδιαφορώντας για όλα όσα μαθαίνουν ή όπως υποστηρίζουν έχουν μάθει για το Θεό.

Ότι και να ακούσει για το Θεό ένας άπιστος ή άθεος ή όπως θέλει να ονομάζετε, θα το θεωρεί πολύ χαμηλού επιπέδου όπως και τους ανθρώπους που θα τους συμβουλέψουν επίσης. Πολλές φορές μπορεί να φτάσουν σε σημείο να θεωρούν και τον εαυτό τους αήττητο αφού δεν έχει βρεθεί σύμφωνα με τη γνώμη τους κανένας να τους πει κάποιο σοβαρό λόγο ύπαρξης Του Θεού (αφού προηγούμενος έχουν αρνηθεί τα πάντα με ένα απίστευτο τρόπο).

Είναι μεγάλο τελικά μεγάλο δείγμα αμάθειας το να υποστηρίζεις πως γνωρίζεις τα πάντα σε πνευματικό επίπεδο. Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τον εαυτό τους γνώστη της Αγίας γραφής αλλά όταν προβούν στο σχολιασμό κάποιου κειμένου βλέπεις πως απλά σου παραθέτουν το κείμενο χωρίς καμιά ανάλυση, βλέπεις μια επιφανειακή κρίση η οποία μόνο σε λάθος συμπεράσματα οδηγεί. Δεν υπάρχει η βαθιά κατανόηση των πραγμάτων που φυσικά προϋποθέτει απλή και χωρίς προκαταλήψεις προσέγγιση και φυσικά τη βοήθεια Του Θεού, χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τίποτα. Πολύ σωστά λένε οι φωτισμένοι από Το Θεό πατέρες μας πως η Αγία γραφή έχει τόσο βάθος ώστε στην αρχή τη διαβάζεις σχετικά γρήγορα, προχωρώντας όμως διαβάζεις πιο αργά και μετά από καιρό θα φτάσεις ίσως στο σημείο να μελετάς λέξη-λέξη εντρυφώντας δηλαδή έτσι σε κάθε σημείο αφού τα πνευματικά βάθη είναι τεράστια.